تقدیم به گلم با یک دنیا دوستت دارم

( د ) : دوری از تو را باور ندارم ، حتی در رویا ، که من ذره ای از وجود عاشقت گشته ام .

(و) : وابسته ی تپش های قلب عاشقت هستم که به روح ساکن من حیات می بخشد .

( د ) : دوری از تو را باور ندارم ، حتی در رویا ، که من ذره ای از وجود عاشقت گشته ام .

( ا ) : آرام دل بیقرار و عاشقم در چشمان روشن تو موج می زند ، وقتی به دریای نا آرام اشکهایم می نگری...

( ر ) : راز مرگ دلتنگی هایم ، روزیست که دستان گرم تو پناه دستان سرد و بی نصیبم باشد .

( م ) : مهتاب می سوزد ، تا ابد ، در آتش عشقت . که درد را به جان خریده است در بازار عاشقی.

تقدیم به گل مریمم

ای تک گل مریم باغچه دلتنگی های من ، با این فاصله ای که بین من و تو میباشد

چگونه بوسیدن آن چهره درخشانت میسر است؟

ای تک گل مریم باغچه دلتنگی من، با این فاصله ای که بین من و تو میباشد چگونه پاک کردن آن اشکهای روی گونه درخشانت میسر است؟ گلم من، بین من و تو فاصله ای است، پس چگونه دستم را بر روی گونه نازنینت بکشم و تو را نوازش کنم؟

آری من باغبانی می شوم و به آسمان زندگیت می آیم تا بر چهره درخشانت بوسه بزنم

آری ای گل مریم من، آب می شوم تا به آسمانت بیایم و آن اشکهای پر از مهرت را از روی گونه های درخشانت پاک کنم

و ای گل مریمم ، خاک می شوم تا در دل آبی و پر از عشقت برای همیشه بنشینم ، شب را با آن وسعت آبی‌ات آشتی میدهم تا برای همیشه آبی بمانی

دلم به درد آمده از این فاصله، دلم به درد امده از این انتظار ودوری بین ما

مریمم تو هم دعا کن شاید برسه روزی که لیاقتت را پیدا کنم

تقدیم به عشقم نازم

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
پاشنهء کفش فرارو ور کشید
آستین همت رو بالا زد و رفت
یه دفعه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشهء فردا زد و رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوٌا زد و رفت
دفتر گذشته ها رو پاره کرد
نامهء فرداها رو تا زد و رفت
زنده ها خیلی براش کهنه بودن
خودشو تو مرده ها جا زد و رفت
هوای تازه دلش میخواست ولی
آخرش توی غبارا زد و رفت
دنبال کلید خوشبختی می گشت
خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت
یه دفعه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشهء فردا زد و رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت
دفتر گذشته ها رو پاره کرد
نامهء فرداها رو تا زد و رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت
به سرش هوای حوا زد و رفت

مریم گلم تو که می‌دونی چقدر دوستت دارم تنهام نذاز نازنینم

تقدیم به گلم دوستت دارم

واسه یه دنیا آدم ، یکی یکی نامه دادم

از تو که بودی عشقم واسه همه نوشتم

روی دلا تو خونه ها رو سردر میخونه ها     

رو برگ تازه گلا به روی بال بلبلا

پشت تموم شیشه ها تو جنگلا و بیشه ها     

رو قلب سنگی کوهها رو پیشونی آهوها

برات پیغوم گذاشتم که هیچکسو تو دنیا قد تو دوست نداشتم

بیابونا میدونن آسمونا میدونن        

جنگل و کوه و صخره ها حتی اونا میدونن

مسافرا میدونن همه زایرا میدونن         

اونایی که توی غارن خبر این عشق و دارن

رو ناودونا رو گلدونا روی در گلابدونا        

رو تابلوهای جاده ها سر گذر پیاده ها

رو جعبه کلوچه ها رو دیوارای کوچه ها  

برات پیغوم گذاشتم که هیچکسو تو دنیا قد تو دوست نداشتم

مریمم باور کن دوستت دارم باور کن خواهش می‌کنم

تقدیم به مریم گلم

دیگر ساعتی بر دست من نخواهی دید !

مِنْ بعد ، عبور ریز عقربه ها را مرور نخواهم کرد !

وقتی قراری مابین نگاه من

و بی اعتنایی نگاه تو نیست ،

ساعت به چه کار من می آید ؟

می خواهم به سرعت پروانه ها پیر شوم !

مثل همین گل سرخ لیوان نشین ،

که پیش از پریروز شدن امروز

می پژمرد !

دوست دارم که یک شبه شصت سال را سپری کنم ،

بعد بیایم و با عصایی در دست ،

کنار خیابانی شلوغ منتظرت شوم ،

تا تو بیایی ،

مرا نشناسی ،

ولی دستم را بگیری و از ازدحام خیابان عبورم دهی !

حالا می روم که بخوابم !

خدا را چه دیده ای !

شاید فردا

به هیئت پیرمردی برخاستم !

تو هم از فردا ،

دست تمام پیرمردان وامانده در کنار خیابان را بگیر !

دلواپس نباش !

آشنایی نخواهم داد !

قول می دهم آنقدر پیر شده باشم ،

که از نگاه کردن به چشمهایم نیز ،

مرا نشناسی !

مریم نازم همیشه دوستت دارم